Ονομασία Χωριού
Πιστεύεται ότι πήρε το όνομα από ένα δρομίσκο που περνούσε μέσα από το δάσος και που υπήρχε στην περιοχή ή από το δριμύ αέρα που φυσά εκεί (Ρεθεμνιώτικος Πανδέκτης Λευτέρη Κρυοβρυσανάκη) ή από το δάσος, που ήταν ένας φυσικός δρυμός από βελανιδιές.(δρυς=βελανιδιά+μίσχος=μικρό στέλεχος που συνδέει το φύλλο με το φυτό, κοτσάνι), άποψη που είναι επικρατέστερη και πιο συνηθισμένη. Στην εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος» γράφεται με ύψιλον, στην εγκυκλοπαίδεια «Υδρία» και στην εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς» με γιώτα.

Ο Οικισμός του ΚΑΤΣΟΓΡΙΔΩ
Μικρός οικισμός που ανήκει στην Κοινότητα Δρυμίσκου που με έδρα τη Δρύμισκο αποτελούσαν Αγροτικό Δήμο το 1911.(Ν. Φασατάκης σελ.221). Βρίσκεται περίπου στο μέσον της διαδρομής, Δρύμισκος-Δρυμισκιανό Αμμούδι. Σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες κατοίκων, στον οικισμό ήταν εγκατεστημένες αρκετές οικογένειες και ασχολούνταν με την καλλιέργεια των περιουσιών τους. Σήμερα ο οικισμός είναι ερειπωμένος και πολλές οικογένειες του Τ.Δ. Δρυμίσκου που το επίθετό τους είναι Κατσογριδάκης, το έχουν πάρει από τον παραπάνω οικισμό.( Προφορική μαρτυρία, Αριστείδη Αριστ. Κατσογριδάκη).

Απογραφές - Διοικητική Ένταξη και Διαίρεση
Η Δρύμισκος χτίστηκε πριν την Ενετοκρατία (Ρεθεμν. Πανδέκτης Λευτέρη Κρυοβρυσανάκη σελ.116) και πρωτοεμφανίζεται στην Ενετική απογραφή του 1577 από τον Francesco Barozzi που αναφέρεται ως Dhrimisco και στην απογραφή του 1583 από τον Πέτρο Καστροφύλακα έχει 316 κατοίκους. Στην απογραφή του 1630 από τον Francesco Basilikata αναφέρεται Drimisco.Στην Αιγυπτιακή απογραφή του 1834 αναφέρεται Vrimisco,κατά πάσα πιθανότητα λανθασμένη γραφή, με 5 χριστιανικές και 5 μουσουλμανικές οικογένειες. Στην απογραφή του 1881 έχει 170 χριστιανούς κατοίκους και αποτελούσε ένα από τα δώδεκα χωριά του Δήμου του Αγίου Πνεύματος που έχει έδρα το χωριό Άρδακτος. Στην απογραφή του 1900 επί Κρητικής Πολιτείας η Δρύμισκος έχει 233 κατοίκους. Το 1902 καταργήθηκε ο Δήμος Αγ.Πνεύματος και το χωριό εντάχτηκε στο Δήμο Λάμπης.Το 1911 η Δρύμισκος εμφανίζεται ως έδρα αγροτικού Δήμου μαζί με τον οικισμό Κατσογρίδω.Το 1920 στην απογραφή του Ενιαίου Ελληνικού Κράτους ο πληθυσμός του χωριού είναι 233 κάτοικοι. Το 1925 η Δρύμισκος γίνεται έδρα ομώνυμης κοινότητας σύμφωνα με το υπ’ αριθμ. ΦΕΚ 27/31-1-1925.

Στις απογραφές που ακολουθούν μέχρι τις μέρες μας είναι:
1928 Κοινότητα Δρυμίσκου 225 κάτοικοι
1940 Κοινότητα Δρυμίσκου 197 κάτοικοι
1951 Κοινότητα Δρυμίσκου 162 κάτοικοι
1961 Κοινότητα Δρυμίσκου 143 κάτοικοι
1971 Κοινότητα Δρυμίσκου 100 κάτοικοι
1981 Κοινότητα Δρυμίσκου 93 κάτοικοι
1991 Κοινότητα Δρυμίσκου 80 κάτοικοι
2001 Κοινότητα Δρυμίσκου 56 κάτοικοι
Παρατηρούμε μια συνεχή και επικίνδυνη μείωση του πληθυσμού τα τελευταία χρόνια.

Τα ονόματα των Προέδρων της Κοινότητας είναι:
Περισσάκης Στυλιανός (1933)
Μαράκης Χαράλαμπος (1936)
Κατσογριδάκης Κυριάκος (1937-1938)
Μαράκης Χαράλαμπος (1939-1941)
Κυριακάκης Αριστοτέλης (1942)
Μαρκάκης Ιωάννης (1943-1944)
Σερδάκης Νικόλαος (1945-1947)
Παπαδάκης Εμμαν (1948-1951)
Σταυριανάκης Νικόλαος (1952-1964)
Κατσογριδάκης Νικόλαος (1965-1981)
Γεννάδιος Γεώργιος (1982-1990)
Παπαδάκης Ευάγγελος (1991-1998)

Το 1998 καταργήθηκαν οι κοινότητες και δημιουργήθηκαν οι καποδιστριακοί δήμοι (Ν .2539/1977, ΦΕΚ 768/24-7-1998).΄Ετσι δημιουργήθηκε και ο Δήμος Λάμπης στον οποίο υπάγεται και το Τ.Δ. Δρυμίσκου.

Οι πρόεδροι του Τοπικού Συμβουλίου είναι:
1999-2002 Κυριακάκης Γεώργιος
2003-2006 Ανυφαντάκης Παύλος
2007- Ανυφαντάκης Παύλος, μέχρι σήμερα.

Ιστορικά Στοιχεία ΔΡΥΜΙΣΚΟΥ
Δεν είναι ακριβώς γνωστό το πότε δημιουργήθηκε το Χωριό. Όμως, η παλαιά εκκλησία της Γέννησης της Θεοτόκου που έχει κτιστεί με δωρεά του Γεωργίου Μελισσηνού γύρω στα 1317-1318, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το χωριό πρέπει να υπήρχε από την εποχή εκείνη. Την εποχή της Ενετοκρατίας 1211-1668 δεν παρουσιάζεται πλούσια δραστηριότητα ή και να υπήρχε δεν έχει διασωθεί. Μόνο κάποιες αγοροπωλησίες όπως στο υπ’ αριθμ. 158/21-2-1640 Συμβόλαιο όπου ο Γιάννης Γλάμπε από τη Λαμπηνή, πουλά την περιουσία του, που την είχε αγοράσει από τον κάτοικο της Δρυμίσκου Μανόλη Βλαστό, στο Νικολό Μουδάτσο. (Ν.Φασατάκης σελ.46).

Στις αρχές του 17 αιώνα οι Βενετοί διέγνωσαν την Τουρκική απειλή και εκ των πραγμάτων ήταν αναγκασμένοι να πάρουν κάποια μέτρα αυτοπροστασίας.΄Ετσι το 1633 δημιουργούν τις σκοπιές-παρατηρητήρια με τη συμμετοχή και των κατοίκων του χωριού στις Νότιες ακτές του Λιβυκού Πελάγους, για να ελέγχουν την όποια κίνηση του εχθρού από τη θάλασσα, αλλά συγχρόνως να μπορούν να παρακολουθούν και τις τυχόν κινήσεις των πειρατών. Όταν δε έβλεπαν κάποιον κίνδυνο να τους πλησιάζει, το άναμα της φωτιάς ήταν ο τρόπος επικοινωνίας των παρατηρητηρίων μεταξύ τους, σύνθημα για να παρθούν τα αναγκαία μέτρα.

Ακολουθούν τα χρόνια της Τουρκοκρατίας 1669-1898 που οι πληροφορίες πριν το 1821 δεν είναι ιδιαίτερα αρκετές και αφορούν περισσότερο την κανονική ζωή. Από εκεί και έπειτα είναι γνωστό ότι οι Δρυμισκιανοί δίνουν συνεχώς το παρόν και με σημαντική προσφορά και θυσίες στους εθνικούς αγώνες. Πρώτη αναφορά γίνεται το 1823 όπου το χωριό πυρπολήθηκε για πρώτη φορά από τους Τούρκους και στη διάρκεια της επανάστασης του 1867 για δεύτερη φορά από το Ρεσίτ πασά. Μάλιστα δε λέγεται, σύμφωνα με την παράδοση του χωριού, ότι οι Τούρκοι άρπαξαν κάποτε 200 περίπου παιδιά της Δρυμίσκου και των γύρω χωριών και τα πήγαν στη θέση Ταλιεράδων, κοντά στη Μονή Πρέβελη, όπου και τα σκότωσαν μ’ ένα φρικτό τρόπο. ΄Εβαλαν όλα τα παιδιά σ’ ένα αλώνι και τα αλώνισαν με άλογα. Από το μαρτύριο αυτό δε γλίτωσε κανένα. Το αλώνι αυτό του μαρτυρίου λέγεται ότι υπάρχει ακόμα.

Α) ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
Την ίδια περίοδο αναδείχτηκαν μεγάλοι αγωνιστές :Ο Νικόλαος Κατσογριδάκης, που αγωνίστηκε ως βαθμοφόρος το 1866 και το 1878.Ο Ιωάννης Μιχ. Μαράκης, που αγωνίστηκε σ’ όλους τους αγώνες από το 1866 και μετά το 1878 ως οπλαρχηγός. Ο Μιχαήλ Μαράκης ήταν πατέρας του προηγούμενου που σκοτώθηκε στον αγώνα του 1878 στον ΄Αι Γιώργη τον Απάνω-Σήφη Μονοφατσίου και άφησε πολυμελή οικογένεια. Ο Στυλιανός Περισσάκης που από το 1867 υπηρέτησε ως αποσπασματάρχης του Παύλου Κορωναίου και πολέμησε σε αρκετές μάχες, όπως Κανδάνου, Ακουμίων, Καμαριώτη, Γερακάρι, Αγίου Μύρωνα, Αμπελακίου, Τυλίσσου, Μουρνές (όπου πληγώθηκε ελαφρά), Ασφενταμέ, Αγγελιανών, ΄Αι Γιάννη Μυλοποτάμου, Ασφένδου, Σελλιών, Βοθόνων, (πάνω από τους Κομητάδες, στις 20-8-1867), για τον οποίο ο Γενικός Αρχηγός Ρεθύμνης Παύλος Κορωναίος μιλά με τα πλέον κολακευτικά λόγια. Το 1878 εκλέχτηκε πληρεξούσιος της επαρχίας Αγίου Βασιλείου, επιμελητής στρατοπέδου στο νομό Σφακίων, οπλαρχηγός Α΄τάξης και μέλος της Προσωρινής Διοίκησης της Κρήτης. Ο Γεώργιος Ι. Σερδάκης, που πολέμησε στην επανάσταση του 1896 από τους πρώτους. Γι’ αυτό αργότερα πήρε τον τίτλο του οπλαρχηγού Β΄τάξης και διορίστηκε ως φρούραρχος του δήμου Αγίου Πνεύματος. Ο Ιωάννης Φαρσεδάκης, που πήρε μέρος στον αγώνα του 1866, όπου έδειξε άριστη διαγωγή. Παραβρέθηκε στις μάχες Αγγελιανών, -Αγίου Ιωάννου και Ζουθυλάκου κατά την εισβολή του Ομέρ στο Μυλοπόταμο, Ασφένδου, Σελλιών, Ακουμίων, Βοθόνων. Του απενεμήθη ο τίτλος του εκατόνταρχου. Ο Ιωάννης Χιονάς που συμμετείχε στους αγώνες του 1866,1878 και μετά. Πήρε το βαθμό του εκατόνταρχου το 1878.

Στις επόμενες περιόδους οι Δρυμισκιανοί συνεχίζουν να δίδουν το παρόν συμμετέχοντας ενεργά και σε άλλες εθνικές εξορμήσεις, όπως του Μακεδονικού Αγώνα, των Βαλκανικών πολέμων και της Μικρασιατικής εκστρατείας.

Στο Μακεδονικό αγώνα, σύμφωνα πάντα και με τις προφορικές μαρτυρίες των κατοίκων, στην επίλεκτη ομάδα των 90 ανδρών του Καπετάν Γιάννη ή Βαβουράκη Ιωάννη από την Κρύα Βρύση, συμμετείχε και ο Στυλιανός Γρηγ. Σταυριανάκης από τη Δρύμισκο. Στις μάχες που έδωσαν τραυματίστηκε ο Καπετάν Γιάννης και τότε συνέβη το εξής περιστατικό. Στην προσπάθειά του Στυλιανού Γρηγ. Σταυριανάκη να σηκώσει στην πλάτη του τον Καπετάν Γιάννη, παρά τις αντιρρήσεις του τραυματία που τον προέτρεπε να φύγει για να σωθεί τουλάχιστον εκείνος, δέχτηκε τα πυρά των αντιπάλων. Τον έσωσε ο κολεός της ξιφολόγχης που ήταν κρεμασμένη στη μέση και που την βρήκε το βόλι. Το σημείο της ξιφολόγχης λύγισε και αποτελεί για την οικογένεια του ιερό κειμήλιο σήμερα.

Β) ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ
Στο Ηρώον του Χωριού είναι καταγραμμένα τα ονόματα των αγωνιστών που έπεσαν για την πατρίδα, στις παρακάτω πολεμικές επιχειρήσεις:
Στο Μακεδονικό αγώνα 1904-1908 έχουμε τον Δημόκριτο Π. Μιχελακάκη, οπλίτη, που έπεσε νεκρός το 1905.

Την περίοδο του 1912-1922 έχουμε τον Ιωάννη Π. Σταυριανάκη και Ευάγγελο Α. Σταυριανάκη, οπλίτες, πού έπεσαν μαχόμενοι για την πατρίδα .Επίσης έχουμε τον Ιωάννη Εμμαν. Σαββάκη ως τον πρώτο πεσόντα αστυφύλακα το 1926.

Την περίοδο του 1940-41 σκοτώθηκαν οι εξής Χρήστος Γ. Μαράκης , ενωματάρχης Β.Χ. ,ο Χρήστος Γ. Σερδάκης, Ενωματάρχης Β.Χ.,ο Παν. Ι. Σταυριανάκης, Λοχίας,ο Νικόλαος Στ. Σταυριανάκης, οπλίτης,ο Νικόλαος Εμμαν. Μουρνιανάκης, οπλίτης και ο Αριστείδης Ε. Παπαδάκης, οπλίτης.

Την περίοδο του 1940-1944 έχουμε τον Στυλιανό Αντ. Κατσογριδάκη, υπομοίραρχο, τον Ευάγγελο Ε. Σταυριανάκη ,υπολοχαγό, τον Κων/ντίνο Γ. Μαράκη, ανθυπασπιστή Β.Χ. και Ιωάννη Εμμαν. Μαράκη, χωροφύλακα. Την περίοδο αυτή της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου οι Δρυμισκιανοί θεώρησαν χρέος τους να βοηθήσουν τους ξένους στρατιώτες που πολέμησαν στο πλευρό τους ( ΄Αγγλους, Αυστραλούς, Νεοζηλανδούς),πολλές φορές με κίνδυνο της ζωής τους. ΄Ετσι στη Δρύμισκο περιέθαλψαν και διέθρεψαν 30 ΄Αγγλους αξιωματικούς και στρατιώτες οι οικογένειες 1) Εμμανουήλ Γ.Σερδάκη,2)Κων/ντίνου Εμμ.Σταυριανάκη,3)Νικολάου Π.Σταυριανάκη,4)Αλεξάνδρου Γ. Κυριακάκη και 5) Αθανασίου Π.Σταυριανάκη.

Εκκλησίες
Στη Δρύμισκο υπάρχουν οι παρακάτω εκκλησίες:

1) Παναγία η Γέννηση
Βρίσκεται στην τοποθεσία «Μελισσηνιάκω», όπου τα τελευταία χρόνια μεταφέρθηκε και το νεκροταφείο του χωριού. Ο ναός προεκτάθηκε Δυτικά με την προσθήκη νάρθηκα του οποίου η στέγη έχει χαλάσει πριν από πολλές δεκαετίες. Είναι η παλαιότερη εκκλησία στο χωριό. Χτίστηκε το 1317-1318 από δωρεά του Γεωργίου Μελισσηνού και αγιογραφήθηκε από το Μιχαήλ Βενέρη. Αυτό μας μαρτυρεί και η επιγραφή που βρίσκεται στην πρόθεση. Υπάρχουν αξιόλογες τοιχογραφίες που τις περισσότερες έχει καταστρέψει ο χρόνος και τις έχουν καλύψει τα άλατα. Όμως με την πρόσφατη συντήρηση που έγινε από τη Αρχαιολογική Υπηρεσία, έγινε δυνατό να φανούν σήμερα καλύτερα. Γιορτάζεται από την ενορία στις 8 Σεπτεμβρίου.

2) Παναγία η Κοίμηση
Βρίσκεται στο παλαιό νεκροταφείο του χωριού. Είναι μεγάλη Βασιλική, κεραμοσκεπής. Η πόρτα της που βρίσκεται στη Νότια πλευρά έχει θαυμάσιο υπέρθυρο με ίχνη χρώματος γύρω από αυτό. Εσωτερικά είναι ασπρισμένος όλος σχεδόν ο ναός. Τοιχογραφίες φαίνονται επίσης στο βορεινό τοίχο, κάτω από τον ασβέστη και τα άλατα. Στον ίδιο τοίχο κάτω από τυφλό πλευρικό αψίδωμα, εικονίζεται η Κοίμηση της Θεοτόκου. Γιορτάζεται από την ενορία στις 15 Αυγούστου.

Τα παλαιότερα χρόνια η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου ήταν μοναστήρι. Πολλές φορές οι Τούρκοι περνούσαν από τη μονή και οι μοναχοί, για να σώσουν τους θησαυρούς της εκκλησίας, τους έριχναν σ’ ένα άγνωστο πηγάδι. Η παράδοση ακόμα αναφέρει ότι ένας Τούρκος στρατιώτης λέρωσε κάποτε την εκκλησία και τις εικόνες της. Φεύγοντας όμως τυφλώθηκε. Σήμερα έχουν απομείνει μόνο μερικά χαλάσματα που θυμίζουν το παλαιό μοναστήρι.

3) ΄Αγιος Κωνσταντίνος
Βρίσκεται νότια του χωριού και σε απόσταση 2 χιλιομέτρων περίπου στον παλαιό οικισμό « Κατσογρίδω». Η στέγη του ναού αποτελείται από κεραμίδια καινούργια που αντικατέστησαν την παλαιά στέγη. Όμως τα νερά της βροχής έχουν προκαλέσει μεγάλη φθορά στο οικοδόμημα, με αποτέλεσμα οι τοίχοι του να είναι έτοιμοι να πέσουν. Διατηρούνται αξιόλογες τοιχογραφίες στο εσωτερικό του ναού, που ακόμα και σήμερα προκαλούν θαυμασμό και χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης. Γιορτάζεται από την ενορία στις 21 Μαϊου.

4) Ο Ναός της Αγίας Τριάδος
Βρίσκεται στο μέσον περίπου του χωριού και αποτελεί τον Καθεδρικό Ναό της ενορίας. Χτίστηκε το 1920 περίπου, από την προαιρετική συνεισφορά και εργασία των κατοίκων του χωριού. Είναι μεγάλη Βασιλική και το τέμπλο της είναι σπάνιο είδος καλλιτεχνίας. Γιορτάζεται από την ενορία 50 μέρες μετά το Πάσχα.

5) Άγιος Γεώργιος
Βρίσκεται νοτιοδυτικά του χωριού και σε απόσταση περίπου 1500 μέτρων. Είναι χτισμένος επάνω σ’ ένα τεράστιο βράχο με αρκετό ύψος και καταπληκτική θέα. Χτίστηκε με προσωπική εργασία και ατομικά έξοδα του Γεωργίου Σταυριανάκη, κατοίκου της ενορίας. Γιορτάζεται από την ενορία στις 23 Απριλίου.

6) Άγιος Προκόπιος
Βρίσκεται νοτιοανατολικά του χωριού και σε απόσταση περίπου 200 μέτρων. Χτίστηκε γύρω στο 1965 στη θέση ενός κατεστραμμένου ναού. Η πρωτοβουλία ανήκε στην Αγγελική Παπαδάκη και την Παγώνα Κυριακάκη που διενήργησαν έρανο για το σκοπό αυτό.΄Ετσι με τα χρήματα που συγκέντρωσαν και με την προσωπική εργασία των ενοριτών κατάφεραν να τον οικοδομήσουν. Γιορτάζεται από την ενορία στις 8 Ιουλίου.

7) Ο Προφήτης Ηλίας
Βρίσκεται νοτιοδυτικά του χωριού, σε απόσταση περίπου 700 μέτρων και σε περιοχή όμορη με αυτήν του Αγίου Γεωργίου. Χτίστηκε γύρω στα 1992 σε ιδιωτική έκταση που ανήκει στον εκλιπόντα ιερέα Μιχαήλ Κων/τίνου Σταυριανάκη κατόπιν προσωπικών του εξόδων και δεν έχει παραχωρηθεί στην Ενορία του χωριού.

ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΟΙ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ
Παρά τις προσπάθειες τα στοιχεία για τους παλαιότερους ιερείς, εφημερίους της ενορίας του χωριού, δεν είναι επαρκή. Η προσωπική έρευνα που πραγματοποιήθηκε στους τάφους και τις επιγραφές τους στο παλαιό νεκροταφείο του χωριού ανέδειξε τα παρακάτω στοιχεία.
1) Ο εφημέριος Γεώργιος Κυριακάκης απεβίωσε στις 15 Μαρτίου 1927.
2) Ο εφημέριος Κων/ντίνος Μαρκάκης απεβίωσε στις 7 Μαρτίου 1939.
3) Ο εφημέριος Στυλιανός Ψαρουδάκης αντικαταστάθηκε το 1951.
4) Ο εφημέριος Βασίλειος Στυλ.Σταυριανάκης απεβίωσε 30 Ιουλίου 1987. Στη συνέχεια εξυπηρέτησαν την ενορία οι παρακάτω ιερείς: Παλαμάς Κουτάντος, Γεώργιος Σπυρλιδάκης, Μιχαήλ Μαθιουδάκης, Αντώνιος Στριλιγκάς, Δημήτριος Παπαδομανωλάκης, Γεώργιος Λεμονάκης και σήμερα εξυπηρετεί την ενορία ο Παύλος Στεφανάκης από τον ΄Αρδακτο.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΡΥΜΙΣΚΟΥ
Το πρώτο σχολείο που ιδρύθηκε στη Δρύμισκο ήταν επί Κρητικής Πολιτείας το 1899 ως γραμματοσχολείο με το υπ’ αριθμ. 11/87/7-10-1899 ΕΕΚΠ, μονοτάξιο με 22 μαθητές. Με το υπ’ αριθμ.78/51/15-9-1900, έγινε ημιημερήσιο και με το υπ’αριθμ.87/66/27-11-1900, καταργήθηκε ως ημιημερήσιο. Ιδρύθηκε ως αδιαίρετο με το υπ’ αριθμ.103/67/3-9-1901 και ως τριτοβάθμιο αδιαίρετο με το υπ’ αριθμ. 41/42/28-7-1903. Καταργήθηκε με το υπ’ αριθμ.122/48/4-9-1905.Επανιδρύθηκε ως τριτοβάθμιο με το υπ’ αριθμ.375/42/7-9-1907 και ως κοινό με το υπ’ αριθμ. 80/24-2-1915.

Στην αρχή στεγάστηκε σε οίκημα της εκκλησίας κατάλληλα διαμορφωμένο. Βρισκόταν στο μέσον του χωριού δίπλα από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, λέγεται μάλιστα ότι ήταν παλαιότερα εκκλησία και η αυλή του νεκροταφείο. Το 1959 με έξοδα του Κράτους χτίστηκε καινούργιο κτίριο στην περιοχή του χωριού «αλώνια»,όπου και μεταστεγάστηκε. Αποτελείται από μια αίθουσα διδασκαλίας και δύο βοηθητικούς χώρους. Ο αύλειος χώρος είναι 800 τ.μ. και ο σχολικός κήπος 200 τ.μ. Το σχολικό έτος 1983-84 ήταν το τελευταίο έτος λειτουργίας του και οι ελάχιστοι μαθητές του ήταν αναγκασμένοι να φοιτήσουν στο Δημοτικό Σχολείο στα Κεραμέ.

α) Μαθητικό δυναμικό ανά δεκαετία

β) Δάσκαλοι - Διευθυντές
Στο σχολείο υπηρέτησαν οι παρακάτω:
Αρετάκης Σπ. ως γραμματοδιδάσκαλος το 1899, Περισσάκης Εμμαν. ως προσωρινός διδάσκαλος το 1903, Κοπανάκης Παύλος το 1907, Φλωρεντία Καρδάκη (1915-16), Νικόλαος Περάκης (1916-31), Ευδοκία Γεωργακάκη (1934-35), Ειρήνη Παπαδομιχελάκη (1941-49), Ε. Μαρκάκη (1949-50), Ειρήνη Παπαδομιχελάκη (1950-53), Μιχαήλ Πετυχάκης (1954-69), Μιχαήλ Τρουλλινός (1969-70), Ειρήνη Παπαδομιχελάκη (1974-75).Γιάννης Σταματογιαννάκης (1975-76), Νικόλαος Σαριδάκης (1978-79), Δημοσθένης Βασιλάκης (1983-84).

ΔΡΥΜΙΣΚΙΑΝΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Στις αρχές του 20 αιώνα παρατηρείται μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς την Αμερική που δεν έμειναν ανεπηρέαστοι και οι κάτοικοι της Δρυμίσκου. Οι άθλιες συνθήκες εργασίας και η οικονομική τους εξαθλίωση τους ανάγκασαν να αναζητήσουν καινούριες εμπειρίες.΄Εφυγαν να εργαστούν ορισμένο χρονικό διάστημα πεπεισμένοι ότι θα βελτιωθούν τα οικονομικά τους και θα επιστρέψουν πίσω στον τόπο τους χωρίς μιζέρια. ΄Ετσι διάλεξαν την Αμερική ως τον τόπο που υποσχόταν να δώσει λύσει σε κάθε βιοποριστικό τους πρόβλημα ΄Αλλοι απ’ αυτούς έμειναν μόνιμα δημιουργώντας οικογένεια και ξέχασαν ότι πρέπει να επιστρέψουν και άλλοι γύρισαν και έκαμαν τις όποιες επενδύσεις μπόρεσαν στον τόπο τους.

Αυτοί που μετανάστευσαν είναι:
Κων/ντίνος Κατσογριδάκης,γύρισε και δημιούργησε οικογένεια.
Εμμανουήλ Μαράκης ,πήγε δυο φορές και γύρισε και δημιούργησε οικογένεια.
Γεώργιος Μαράκης, γύρισε και δημιούργησε οικογένεια.
Γεώργιος Μουρνιανάκης,αδελφός του Μανέλη,δε γύρισε και πέθανε εκεί.
Εμμανουήλ Κυριακάκης, γιος του παπά Γιώργη,δε γύρισε και πέθανε εκεί.
Μαρκάκης,αδελφός του Μαρκακογιάννη, δε γύρισε και πέθανε εκεί.
Ιωάννης Σταυριανάκης,γύρισε και δημιούργησε οικογένεια.
Ευστράτιος Κυριακάκης, δε γύρισε και πέθανε εκεί.
Εμμαν. Μιχελακάκης, δε γύρισε και πέθανε εκεί.
Μιχαήλ Ι. Περισσάκης, δε γύρισε και πέθανε εκεί.
Ιωάννης Περισσάκης,πατέρας του Μιχαήλ,γύρισε και δημιούργησε οικογένεια.
Γεώργιος Περισσάκης, γύρισε και δημιούργησε οικογένεια.
Αντιγόνη Μιχελακάκη, δε γύρισε και πέθανε εκεί.
Εμμανουήλ και Ελευθέριος Σταυριανάκης, δε γύρισαν και πέθαναν εκεί.
Ευάγγελος Π.Γεννάδιος, δε γύρισε και πέθανε εκεί.
Εμμανουήλ Π. Γεννάδιος , γύρισε και δημιούργησε οικογένεια.
Μαρία Κ.Κατσογριδάκη,είναι μόνιμα εγκατεστημένη εκεί και έχει δημιουργήσει οικογένεια.
Γεώργιος Ανυφαντάκης ,πήγε στην Αφρική και δε γύρισε.
( Προφορική μαρτυρία, Αριστείδη Αριστ. Κατσογριδάκη).

Σταυριανάκης Κων/ντίνος του Βασιλείου
Διευθυντής Γενικού Λυκείου Σπηλίου